زنگ موسیقى روایت مستندگونه‌اى است از آنچه در فاصله کوتاه زندگى نگارنده و از دیدگاه او بر موسیقى ایران گذشته‌است. داستان از نقطه‌اى از این مسیر پرفراز و نشیب آغاز مى‌شود و با یادآورى خاطرات تلخ و شیرین نویسنده از افت‌وخیزهاى بى‌پایان موسیقى، در جاده پرسنگلاخ تاریخ معاصر پیش مى‌رود و بازیگوشانه بین گذشته‌هاى دور و نزدیک در نوسان‌است. آنچه زندگى این اثر را دوچندان مى‌کند، پژوهشى است که در قالب روند تهیه فیلم مستندى درباره بزرگان موسیقى ایران، پیش چشم خواننده قرار مى‌گیرد. خواننده پا به پاى نگارنده داستان، در خیابان‌ها و کوچه پس‌کوچه‌هاى تهران قدیم پرسه مى‌زند و پاى صحبت‌هاى دوستانه استادانى همچون منوچهر همایون‌پور، بدیع‌زاده، نى‌داوود، اسماعیل مهرتاش و حسین قوامى مى‌نشیند و بخش‌هایی از تاریخ موسیقی را از زبان آنها می‌شنود.
برشی از« کتاب زنگ موسیقی »
«او چند لحظه‌ای به من خیره ماند و بعد، انگار که من مجتهدی مخالف موسیقی هستم توضیح داد: اما یک نکته را نباید از نظر دور داشت که دین اسلام متکی به قرآن است و در سراسر این کتاب آسمانی حتی یک بار هم کلمه موسیقی دیده نمی‌شود و هیچ حکمی درباره‌اش نازل نشده است. مشکل این‌جاست که پس از دوران خلافت خلفای اربعه یا خلفای راشدین که بنی‌امیه و بنی‌عباس بر سر کار آمدند، به بر پا کردن مجالس عیش و عشرت روی آوردند، علمای دین که از رواج آن مجالس می‌گساری و عیش و طرب، احساس خطر کردند، بدون توجه به انواع موسیقی حکم به ممنوعیت مطلق و حرام بودن موسیقی دادند.»
بدون نظر