متن روز

سوار هواپیما بودیم، دست های همدیگرو فشار میدادیم، آخه میدونست چقدر از هواپیما میترسم، شاید اگه من پرنده هم بودم پرواز نمیکردم، لبش رو نزدیک گوشمم کرد و گفت:

نگران نباش دورت بگردم، این اولین و آخرین پرواز ماست.

میدونستم هرکاری لازمه انجام میده که آروم باشم ولی بعد از این جمله تمام وجودم شروع به لرزیدن کرد، موبایلم رو‌ از کیفم بیرون اوردم تا به مامان زنگ بزنم، شاید صداش کمی آرومم میکرد، ولی دیگه خیلی دیر شده بود و این هیولای آهنی روی ابرها سر میخورد، از پنجره بیرون رو‌ نگاه کردم همه چیز آروم بود ولی ای کاش این اولین تجربه سفرم با هواپیما نبود، شاید اینجوری میفهمیدم که استرسم عادی و همش از ترسه ولی من خودم رو‌ میشناختم‌ این حس ترس نبود یه جای کار ایراد داشت، صورتم رو برگردوندم نگاهش کردم، مثل همیشه چشماش تو بدترین لحظه ها آرامشم بود، بلیط رو نشونم داد و گفت:

این رو رسیدیم نگه میداریم و قابش میکنیم تا همیشه یادمون بمونه که با هم از سخت ترین لحظه ها عبور کردیم.

چشم به هم زدنی انگار خورشید آسمون رو روشن کرد و آخرین چیزی که دیدم بلیط توی دستاش بود« پرواز شماره ۷۵۲ هواپیمایی بین الملی اوکراین».

به یاد کشته شدگان پرواز ۷۵۲، روحتان شاد

سینا روشن

حامیان رادیو