متن روز

آن عکسهای ریز کنار هم چیده شده. آن 176 نفر. آن عکس عروسی. آن اتاق خالی از بچه. آن اسباب بازی های بی فرمانروا مانده. آن بچه های کوچک زیبا. آن جوانهای داغ و پرشور و آماده ی زندگی. آن مسافرهای هرگز به مقصد نرسیده. آن هواپیمای منفجر شده. آن لاشه سقوط کرده بر خاک سرزمین مادری. آن موشک ها. آن اشک و ناباروری. آن خشم و استیصال. آن همه سئوال و چرا….

یک سال گذشت. دور از فاجعه ایستادیم و هر بار که عکسی دیدیم و روایتی خواندیم، صدایمان از بغض لرزید. ولی خوش خیالانه است که بگوییم حال و عمق اندوه آنهایی که زنده ماندند اما مسافرشان در آن پرواز جان داد و به خانه نرسید را می فهمیم. چطور می شود فراموش کرد. چطور می توان آرام گرفت؟…

حامیان رادیو